In een interview werd de documentaire maker Heddy Honigman aangesproken op de montage in (één van) haar documentaires. Deze zou suggestief en daardoor manipulatief zijn. Zij verklaarde hierop: 'ik lieg de waarheid '.
Met dit antwoord verwees zij naar de relatie tussen de werkelijkheid en de perceptie van de werkelijkheid, en naar wat de rol van de kunstenaar hierin is.

De relatie tussen de werkelijkheid en de perceptie van de werkelijkheid staat centraal in het werk van Malgosia Briefjes. Het idee van een subjectieve of fictieve werkelijkheid dient als uitgangspunt in al haar werk. Ze tekent, schrijft en maakt kort films.
De vragen die haar bezighouden en aan haar werk ten grondslag liggen zijn vragen als:

      Is de werkelijkheid een vaststaand gegeven, of kan er een nieuwe realiteit gecreërd worden?
      Zo ja, komt dat doordat de werkelijkheid maakbaar is, of kan alleen beinvloed worden hoe
      deze ervaren wordt?
      En als iets op verschillende manier ervaren kán worden, hoeveel realiteitservaringen kunnen
      er dan naast elkaar bestaan?
      Is het een kwestie van dat iedereen alles altijd op een andere manier kan interpreteren,of kan
       bijvoorbeeld een kunstenaar hier iets in sturen?

Als je, zoals Heddy Honigman antwoordde, met beelden en de montage van beelden de waarheid kan liegen, kan dat dan ook met taal? Geldt niet ook voor woorden en zinnen dat de de context bepalend is voor de betekenis?
Malgosia Briefjes speelt met de verschillende betekenissen van woorden en zinnen. Ze plaatst deze in een andere context, of benadert iets letterlijk in plaats van figuurlijk.
Dit komt terug in bijvoorbeeld de interviews die zij houdt in haar films.
Tijdens de interviews zelf stuurt ze de gesprekken al, door bijvoorbeeld letterlijke en figuurlijke betekenissen van woorden door elkaar te gebruiken. Terwijl later, in de montage, door bijvoorbeeld slechts gedeeltes weer te geven van een interview of fragmenten in een andere context te plaatsen, de interpretatie van de kijker wordt gestuurd.
Zo toont zij in haar films schijnbare objectiviteit door de subjectieve ogen van de maker.

Naast het werken met verwarring op taalniveau, vermengt zij performance of het theatrale met documentaire, fictie met werkelijkheid, gebruikt ze logica op een onlogische manier, en maakt zo
het irreële reëel.